Ik was 14 jaar toen ik mijn gevoelens, van te veel zijn en niets waard zijn, in het geheim ben gaan verdoven. Dit begon met eetbuien, hierdoor kwam ik aan. Zo kreeg ik nog meer het gevoel dat ik niet voldeed aan waar ik dacht aan te moeten voldoen. Op mijn 16e begon ik ook met braken, afgewisseld met periodes waarin ik niet at. Het was een neerwaartse spiraal, want ook al viel ik af en haalde ik hoge cijfers, mijn negatieve zelfbeeld was nooit tevreden. 

Op mijn 20e ontdekte ik, door een documentaire die ik zag, dat mijn destructieve gedrag een naam had: Boulimia Nervosa. Dat heb ik toen als opluchting ervaren, ik ben dus niet gek. Het moeilijke van Boulimia is dat je het niet ziet aan iemand. Doorgaans hebben mensen met boulimia een gezond gewicht.

Op mijn 23e, toen ik zo uitgeput was van het dubbelleven dat ik leidde, ben ik hulp gaan zoeken en met mijn geheim naar buiten ben gekomen. Het was het stemmetje van mijn innerlijk weten die aan de bel trok. Die verlangt naar verbinding met anderen en rust rondom eten en de beleving van haar lichaam.

Zo kwam ik in de ggz voor ambulante opname. Dat wil zeggen, je slaapt thuis en overdag ben je in de kliniek voor groepstherapie. Na een jaar was ik hersteld volgens het systeem.

Toen kwam de paniek: wie ben ik zonder Boulimia? Met haar haalde ik hoge cijfers, had ik discipline, kreeg ik complimenten. En wat doe ik met al die gedachten die ik nog heb en neigingen om daarnaar te luisteren op het moment dat het leven uitdagend is. Die me afsluiten van wie me lief zijn.


Het heeft nog 17 jaar geduurd voordat ik kon inzien dat mijn eetstoornis Boulimia een stem in mij is die altijd zal blijven. Stembevrijding heeft mij geholpen om het onderscheid te voelen tussen de stem van mijn eetstoornis en de stem van wie ik in essentie ben. Ik ben gaan erkennen dat de stem van Boulimia een deel van mij is en dat ik heel ben. 

Het mooie van zingen is dat je kunt oefenen met wat je in het dagelijks leven moeilijk vindt. Voor mij is dat dus ook oefenen met stem geven aan de worsteling in mij met de gedachten en gedragingen van mijn eetstoornis uit het verleden. 

Zingen geeft mij hierin erkenning. Dat maakt me zachter en zorgt ervoor dat mijn eetgestoorde gedachten en gedragingen zich nu minder manifesteren. Ik ervaar ook hoe helend dit is om me niet te hoeven schamen en schuldig te voelen over dit deel in mij. Dat ik kan delen als ik in paniek ben en het even niet meer weet. Zingen is voor mij een fantastisch medicijn.

Ik voel de urgentie om bespreekbaar te maken dat na hersteld te zijn van een eetstoornis de gedachten en gedragingen onderdeel van ons blijven. Naast mij is een ontzettend grote groep vrouwen die hier ook dagelijks in stilte mee worstelt. Die schaamte voelt over de gedachten en gedragingen van hun eetstoornis. 

Ik geloof dat stembevrijding een sleutel is om verder te herstellen voor ons, voor vrouwen die worstelen met hun eetstoornis verleden. Om te verzachten en de liefde voor onszelf te vergroten. Om vertrouwd te raken met ruimte innemen met wat er in ons leeft, zowel onze worstelingen als waar we vol vreugde van zijn. Om ons vrijer te voelen.

Worstel jij ook met jouw eetstoornis verleden en wil je er graag geluid aan geven?
Stuur me een berichtje, want ik hoor je graag.

Ik laat je graag kennismaken met hoe stembevrijding ook jou kan helpen om een zachtere en liefdevollere relatie met jezelf en jouw eetstoornis verleden te krijgen.

Liefs Jessica